ว.วชิรเมธี ศรีธนญชัย

คำว่า เสีย มีความหมายหลายนัย ถ้าใช้กับสิ่งที่มีชีวิต เช่น คน สัตว์ ก็จะเป็น "เสียชีวิต =ตาย"  ถ้าใช้กับสิ่งไร้ชีวิต เช่นอาหารการกิน ก็จะเป็น บูดเน่า แต่รวมแล้วก็เป็นของเสีย ใช้ไม่ได้ ใช้แล้วก็จะเป็นอันตราย แต่ยังมีสำนวนอีกว่า "เสียผู้เสียคน" คือยังไม่ตาย แต่ก็เหมือนตายไปแล้ว เสียแล้ว ใช้ไม่ได้ ไม่เป็นผู้เป็นคนอีกต่อไป ไม่บ้าก็ล้มละลาย อะไรประมาณนั้น วันนี้ มีประเด็นสำคัญที่จะนำเสนอต่อท่านผู้อ่านให้ได้รับทราบ ทั้งๆ ที่ผู้เขียนก็แทบจะไม่ได้แวะเวียนมาเขียนทางคอลัมน์นี้นานหลายเดือนแล้ว ยอมรับว่าเหนื่อย !

ถามว่า ทำไมต้องเขียนเรื่อง ว.วชิรเมธี ในวันนี้

ก็ตอบว่า เพราะเห็นเป็นเรื่องสำคัญของสังคมสงฆ์ไทย ณ วันนี้ ว.วชิรเมธี ยังหนุ่ม มีอิทธิพลต่อสังคมไทยสูง มีชื่อเสียงระดับพระดารา แต่ยังกล้าตระบัดสัตย์ได้ ถ้าปล่อยไว้ให้เติบใหญ่ ก็อาจจะกลายเป็นธัมมชโย คือโตเกินไป ไม่ตรวจสอบเสียแต่ต้น ปล่อยปละละเลยกัน เพราะเห็นว่าคงไม่อันตราย ถึงวันนั้นก็สายเกินไป ทั้งที่แต่ไหนแต่ไรมานั้น ผู้เขียนไม่เคยรู้จักมักจี่กับ ว.วชิรเมธี และไม่เคยแตะหรือยุ่งกับเรื่องของ ว.วชิรเมธี ไม่ว่าดีหรือเลว เพราะถือว่าคนเรานั้น "ชั่วเจ็ดที ดีเจ็ดหน" ที่แก้ไขได้ก็ต้องให้โอกาส เว้นเสียแต่มีเรื่องคอขาดบาดตายเช่นวันนี้ จึงต้องยอมเขียนถึง ว.วชิรเมธี ซักครั้ง

"คนโกหก มักจะจำคำพูดของตัวเองไม่ได้"

โบราณว่า..พลั้งปากเสียศีล พลั้งตีนตกต้นไม้ !

ในช่วง 10 ปีที่ผ่านมานี้ มีพระหนุ่มรูปหนึ่ง มีชื่อเสียงโด่งดังระดับประเทศ เป็นกระแสนิยม เป็นเทรนด์ หรือแทบจะเรียกว่าเป็นแบรนด์ที่ชาวไทย โดยเฉพาะคนรุ่นใหม่นิยมชมชอบ เป็นพระดาราที่มีค่าตัวสูงมากๆ เรียกเป็นภาษาปากว่า ซุปตาร์ ซึ่งย่อมาจากคำว่า ซุปเปอร์สตาร์ นั่นเอง พระหนุ่มรูปนั้นมีนามกรว่า ว.วชิรเมธี

ว.วชิรเมธี มีชื่อเต็มว่า พระมหาวุฒิชัย วชิเมธี นามสกุล บุญถึง ชาวจังหวัดเชียงราย ศิษย์เก่าวัดพระสิงห์และวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม เรียนจบนักธรรมชั้นเอกและเปรียญธรรม 9 ประโยค จากสำนักวัดเบญจมบพิตร ในปี พ.ศ.2543 และจบปริญญาพุทธศาสตร์มหาบัณฑิต (พธ.ม.) ซึ่งเป็นปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยสงฆ์ มจร. ในปี พ.ศ.2546

หลังจากเรียนจบแล้ว ว.วชิรเมธี หรือพระมหาวอ เริ่มเดินสาย แสดงความรู้ความสามารถของตนเองต่อสาธารณชน จนไปเข้าตา "สื่อ" กลุ่มใหญ่ในประเทศไทย อาทิ เครืออมรินทร์ เนชั่น ผู้จัดการ เป็นต้น จนมีชื่อเสียงโด่งดัง หนังสือที่สร้างชื่อให้แก่พระมหาวอก็คือ "ธรรมะติดปีก" เป็นหนังสือธรรมะแนวใหม่ๆ คิ้วๆ คมๆ สำนวนนิยมเพียบ ซึ่งเป็นแนวทางเฉพาะตัวของพระมหาวอ จนมีคำเรียกขานว่าเป็น..วาทกรรม อาทิ

อย่างมงายในวิทยาศาสตร์, ฆ่าเวลาบาปไม่น้อยกว่าฆ่าคน, อร่อยจนลืมกลับวัด เป็นต้น ซึ่งสร้างกระแสทั้งสนับสนุนและโต้แย้งอย่างแรงทางสื่อ จนกระทั่งบางครั้ง พระมหาวอเองถึงกับต้องออกหนังสืออธิบายวาทกรรมของตัวเอง เป็นอรรถกถาจารย์ที่ออกคำอธิบายหนังสือของตัวเองที่แปลกประหลาดที่สุดในโลก นั่นแสดงว่า คำพูด หรือวาทกรรม ของพระมหาวอ มีปัญหาว่าด้วยความชัดเจน เป็นคำพูดกำกวม สองง่ามสามแง่ คาบลูกคาบดอก ทีเล่นทีจริง หรือหมาหยอกไก่ อะไรทำนองนั้น คนที่ฟังเพราะเห็นเป็นพระภิกษุพูดก็ย่อมเชื่อว่า "เป็นธรรมะ" แต่คนที่มองทะลุผ้าเหลือง แล้วใช้สติปัญญาไตร่ตรอง ก็ย่อมจะมองทำนองว่า "หมิ่นเหม่" ถ้าเพลินลิ้นเพลินปากเล่นไปนานๆ ก็อาจจะกลายเป็นสำนวนอันตราย ดังเช่นพระดังในอดีตเคยกล่าวไว้ในเหตุการณ์ 14 ตุลา 2519 ว่า "ฆ่าคอมมูนิสต์ไม่บาป" นั่นเอง บาดแผลจากการใช้ "วาทกรรมสีเหลือง" ยังคงเรื้อรังอยู่ในสังคมไทยตราบเท่าทุกวันนี้ หลายคนยังหาศพไม่เจอ !

ในช่วงที่พระมหาวอกำลังจะแจ้งเกิดในวงการดาราผ้าเหลืองนั้น ประมาณ พ.ศ.2542 เป็นต้นมา บังเอิญมีปัญหาทางการเมืองเรื่อง "สี" คือสีแดงกับสีเหลือง ซึ่งสีหนึ่งอ้างว่าเป็นตัวแทนประชาธิปไตย อีกสีหนึ่งอ้างว่าเป็นตัวแทนแห่งความจงรักภักดีในสถาบันพระมหากษัตริย์ รวมทั้งความซื่อสัตย์สุจริต ไม่โกงทั้งต่อหน้าและลับหลัง รวมทั้งเป็นสีที่มีคุณธรรม ตัวหัวหน้าของสองสีนั้น ว่าโดยเจาะจงก็คือ พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร หัวหน้าพรรคไทยรักไทย เจ้าลัทธิประชานิยม และเจ้าของอมตะวาจา "รวยแล้วไม่โกง" และ "บกพร่องโดยสุจริต" นั่นเอง และ นายสนธิ ลิ้มทองกุล เจ้าของสื่อในเครือผู้จัดการ เจ้าของลัทธิ "การเมืองสีขาว" ไม่เอาสีเทา ไม่เอาการโกงกินไม่ว่ารูปแบบใดๆ ทั้งบนโต๊ะ ใต้โต๊ะ ทวนน้ำ ตามน้ำ ฯลฯ รวมทั้งการใช้ธรรมะนำหน้าการเมือง นายสนธิอ้างตัวเองเป็นศิษย์ของพระกรรมฐานสายพระอาจารย์มั่นผู้โด่งดัง คือ หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน แห่งวัดป่าบ้านตาด จังหวัดอุดรธานี ซึ่งมีเกียรติคุณเกริกไกร

สนธิเรียกได้เต็มปากเต็มคำว่า "พ่อแม่ครูบาอาจารย์" และเป็นหลวงตามหาบัวองค์เดียวกับที่ออกเที่ยวบิณฑบาตช่วยชาติ หลังเกิดวิกฤติการ "ลดค่าเงินบาท" ในสมัยรัฐบาล พล.อ.ชวลิต ยงใจยุทธ ในปี พ.ศ.2540 นั่นเอง หลวงตาบัวก็ดังขึ้นมาจากกรณีนั้น มันเหมือนอมตะมหานิยาย "สามก๊ก" ที่แต่ละเหล่าแต่ละคนโคจรมาเจอกันโดยบังเอิญ แต่เหมือนฟ้าลิขิต เล่นไปเล่นมาปรากฏว่า ประเทศชาติพัง แต่ละผู้แต่ละคน "เสียผู้เสียคน" ไปกันคนละทิศละทาง ทักษิณไปนอกกลับไทยไม่ได้ สนธิไปฮ่องกงออกมาไม่ได้ ทั้งสองโดนข้อหาเดียวกัน นั่นคือ โกง ทำการซิกแซ๊กซื้อขายหรือทำธุรกรรมผ่านตลาดหลักทรัพย์ หรือตลาดหุ้น ซึ่งพูดให้ตายชาวไร่ชาวนาซึ่งเกิดจากท้องพ่อท้องแม่มาก็ยังไม่รู้ว่า มันอยู่ไหน ไอ้ตลาดหุ้นน่ะ มีพริก กะปิ น้ำปลา โหระพา มะนาว หรือผัดกะเพรา ขายหรือเปล่า ฯลฯ

พระมหาวอ ก็เป็นอีกหนึ่งรูป ที่สังคมไทยในสมัยนั้นจับตา บ้างต้องการให้เป็นสีเหลือง เพราะเชื่อว่าเป็นผู้มีความรู้คู่คุณธรรม บ้างต้องการให้เป็นสีแดง เพราะเชื่อว่าเป็นลูกชาวไร่ชาวนา คงจะไม่ลืมกำพืดตัวเอง ถึงจะได้ดีปานใดก็ตาม แต่พื้นฐานทางครอบครัวของพระมหาวอนั้น เป็นชาวรากหญ้า

ปรากฏว่า พระมหาวอ เลือกที่จะเดิน "ทางสายสูง" คือสายไฮโซ คบกับดารา คนเด่นคนดัง ชอบเข้าหาผู้มีชื่อเสียงเรียงนามไม่ว่าด้านใด ทั้งในและต่างประเทศ ว.วชิรเมธี ก็จะไปเยี่ยมเยือน สร้างสัมพันธไมตรี ถ่ายรูปถ่ายร่าง เหมือนคุณแม่ชีศันสนีย์ แห่งเสถียรธรรมสถาน เคยเดินทางมาก่อนนั่นเอง รูปภาพเกี่ยวกับคนดังๆ ทั้งในและต่างประเทศ จะถูกเก็บบันทึกไว้เป็นกรุ แล้วค่อยนำมารวมเล่มเป็นประสบการณ์ในภายหลัง หนึ่งในคนดังที่วอไปหา ถึงกับฝากเนื้อฝากตัวเป็นศิษย์ก็คือ ท่านติช นัท ฮันห์ พระอาวุโสชาวเวียตนาม แห่งหมู่บ้านพลัม ประเทศฝรั่งเศส

เหตุการณ์ "100 ศพสีแดง" ล้อมปราบม็อบ นปช. ที่ราชประสงค์ ในรัฐบาลนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ หรือมาร์ก ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ.2553 ก่อนหน้าการเริ่มล้อมปราบม็อบ นปช. ไม่กี่วัน โดยในวันที่ 9 เมษายน 2553 พระมหาวอได้แสดงวาทกรรมอันโด่งดังว่า "ฆ่าเวลาบาปไม่น้อยกว่าฆ่าคน" จนกระทั่งเกิดการสูญเสียในเหตุการณ์ราชประสงค์ สังคมไทยได้นำเอาสำนวนของพระมหาวอไปพูดให้กระชับเป็น "ฆ่าเวลาบาปกว่าฆ่าคน" และยังมีภาพของพระมหาวอพบปะสนทนากับนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นายกรัฐมนตรี ในสมัยนั้น ซึ่งนายอภิสิทธิ์เป็นผู้กุมอำนาจสูงสุดทางการเมือง ในช่วงเกิดเหตุการณ์ราชประสงค์ หรือ 100 ศพ อีกด้วย

โดยทั้งนี้ ภาพของพระมหาวอ จึงถูกนำไปโยงหรือเทียบกับภาพของ "พระกิตติวุฑโฒ" แห่งสำนักจิตตภาวัน ในอดีต ซึ่งเคยกล่าวไว้ว่า "ฆ่าคอมมูนิสต์ไม่บาป" ก่อนการล้อมปราบนิสิตนักศึกษาในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ที่เรียกว่าเหตุการณ์ "6 ตุลา มหาวิปโยค" ปลายปี 2519 นั่นเอง

นอกจากเหตุการณ์หรือสถานการณ์จะ "ตรงกัน" แบบบังเอิญแล้ว คำพูดหรือวาทกรรมแบบ "สองง่ามสามแง่" ของทั้งกิตติวุฑโฒและ ว.วชิรเมธี ถือเป็นเชื้อไฟชั้นดีที่เร่งให้สถานการณ์สุกงอม เพราะเหมือนมีการ "รับรอง" จากคนในผ้าเหลือง ที่สังคมไทยให้การเชื่อถือ ถึงในภายหลัง ท่านกิตติวุฑฺโฒ จะอธิบายขยายคำพูดของตัวเองว่า "ฆ่าคอมมิวนิสต์ในใจ เหมือนฆ่ากิเลส ย่อมไม่บาป" ไปแล้วก็ตาม แต่ถึงอย่างไรก็ไม่เคลียร์ เพราะนิสิตนักศึกษาและประชาชนที่ถูกต้อนและฆ่ายังกะสัตว์ป่ากลางมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์และท้องสนามหลวงติดกับวัดพระแก้วนั้น "ถูกยัดข้อหาเป็นคอมมูนิสต์" ไปแล้ว แล้วไหนล่ะที่ว่า "ฆ่าคอมมูนิสต์แค่ในใจ"  ทำไมฆ่าในใจ แต่ตายไปไม่รู้กี่สิบศพ ?

กิตติวุฑโฒนั้น ว่ากันว่าเป็นปรมาจารย์ด้านพระอภิธรรมของสำนักวัดมหาธาตุ ท่าพระจันทร์ รวมทั้งเป็นนักเทศน์ฝีปากเอกผู้โด่งดังที่สุดในสมัยนั้น ดังนั้น จึงสามารถใช้สำนวน "อภิธรรม" ได้อย่างแคล่วคล่องว่องไว ยังไม่นับถึงสายสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับ "จอมพลถนอม กิตติขจร" ซึ่งกุมอำนาจรัฐไว้ในสมัยนั้นด้วย แบบว่านอกจากจะแยก "คอมมูนิสต์" ออกจาก "ศพประชาชน" ในเหตุการณ์ตุลามหาวิปโยคไม่ออกแล้ว ก็ยังไม่สามารถ "แยกความสัมพันธ์ส่วนตัว" ออกไปจากผู้มีอำนาจได้อีกด้วย ส่วน ว.วชิรเมธีนั้น ไม่ยอมอธิบายอะไร กล่าวเพียงแต่ว่า ผู้ที่นำเอาคำพูดไปขยายความโดยไม่มองดูบริบทของคำพูดนั้น ย่อมวิปริต แต่ก็ไม่ยอมรับเช่นกันว่า การพูดในช่วงเหตุการณ์บ้านเมืองสุกงอมถึงขั้นร่ำๆ จะฆ่ากันนั้น มันเป็นบริบทสมควรไหม หรือว่าจงใจจะให้มันเกิด !

แต่ที่แน่ๆ มีคนถูกฆ่าตายไปมากมายก่ายกองในสองเหตุการณ์ดังกล่าว และวาทกรรมของสองนักบวชต่างทศวรรษ ก็ถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ "ตุลา-พฤษภา" ของการเมืองไทยไปแล้ว มีคำเปรียบเทียบว่า "ลูกกระสุนจากปลายปืนของเพชฌฆาต ยังไม่อำมหิตเท่ากับวาทกรรมจากปลายลิ้นของนักบวชสอพลอ" เพราะประการหลังนี้ "ฆ่าคน" ได้เนียนกว่า !

วอ..กลับเชียงราย !

หลังเหตุการณ์พฤษภามหาวิปโยค 100 ศพ นปช. คราวนั้น พระมหาวอเลือกที่จะ "กลับบ้าน" ไปตั้งหลักแหล่งที่ไร่เชิญตะวัน จังหวัดเชียงราย โดยก่อนหน้านั้นก็ดูเหมือนว่าจะตั้งศูนย์ใหญ่อยู่ที่ปทุมธานี แต่ไม่รู้ว่าสาเหตุใดถึงไม่เอา แถมยังมีกระแสข่าวว่า เมื่อวัดพุทธิ ชิโน่ ฮิลส์ รัฐแคลิฟอร์เนีย ว่างเจ้าอาวาสลงในช่วงนั้น ชื่อของ ว.วชิรเมธี ก็ถูกทาบทามจากกรรมการวัดบางท่านให้มาเป็นเจ้าอาวาส แต่ก็บังเอิญว่า "วอ" อยากจะไปอยู่นิวยอร์คมากกว่า ก็เลยสองจิตสองใจ สุดท้ายก็ไม่เอาทั้งสองแห่ง แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีกระแสข่าว "วอปลีกวิเวกไปพักในต่างประเทศ" เป็นระยะ ก็สรุปว่า ณ บัดนี้ ว.วชิรเมธี อยู่ที่ไร่เชิญตะวัน อย่างถาวร

การลาวัดเบญจมบพิตร พระอารามหลวงชั้นเอก กลางกรุง กลับไปไร่เชิญตะวันบ้านนอกของ ว.วชิรเมธี นั้น บางคนอาจจะเข้าใจว่า วอเข้าป่า แต่หารู้ไม่ ถ้าใครสนใจเรื่อง "ฮวงจุ้ย" ก็จะดูออกว่า ในสมัยปัจจุบัน การเดินทางของผู้คนนั้นจะสะดวกสบายที่สุดก็ทางเครื่องบิน ที่เชียงรายนั้นมีสนามบินอินเตอร์อยู่ จากสนามบินไปไร่เชิญตะวันไม่กี่นาที ถ้าจะเข้ากรุงเทพก็..ไม่กี่นาที เช่นกัน ดังมหาเศรษฐีผู้มีกะตังค์ทั้งหลาย ปลายสัปดาห์ก็จะบินออกไปพักผ่อนที่..เชียงใหม่ เชียงราย อุดร ขอนแก่น หรือปักษ์ใต้ ครั้นวันอาทิตย์ตอนเย็น หรือเช้าวันจันทร์ ก็จะตีเครื่องเข้าเมืองกรุง สั่งกาแฟกับครัวซองต์ไว้รอท่า ถ้าจะเอาให้ไกลกว่านั้น จากสนามบินเชียงรายมาสุวรรณภูมิ แค่ 1 ชั่วโมง จากนั้นก็ต่อเครื่องไปไต้หวัน ฮ่องกง ปักกิ่ง นาริตะ แอลเอ-เวกัส นิวยอร์ค ลอนดอน อัมสเตอร์ดัม ปารีส หรือไหนต่อไหนได้สะดวก ขากลับก็ไม่ต่างกัน เดี๋ยวนี้ยังมีเที่ยวบินตรงจากแอลเอ-โซล-เชียงใหม่ แล้วด้วย โดยไม่ต้องแวะกรุงเทพเลย

เมื่ออยู่ที่ไร่เชิญตะวัน ว.วชิรเมธี มิได้เก็บเนื้อเก็บตัวปฏิบัติธรรมกรรมฐานเข้าป่าเข้าเขา เหมือนครูบาอาจารย์ในอดีตเคยปฏิบัติจนเป็นแบบแผน แต่ ว.วชิรเมธี กลับมีพฤติกรรมเบี่ยงเบนด้วยการ "เดินสาย" ออกจากไร่ก็วิ่งเข้าสนามบิน เวียนๆ วนๆ อยู่บนเส้นทาง "เชียงราย-กรุงเทพ-ต่างประเทศ" ไปๆ กลับๆ นับร้อยนับพันเที่ยว ถ้าคิดรายจ่ายระหว่าง "สุวรรณภูมิ-เชียงราย-สุวรรณภูมิ" ของมหาวอ ก็ย่อมจะสูงเป็นหลักล้าน ! สุดแต่ว่าใครจะเป็นคนจ่าย เท่านั้นเอง เพราะในโลกใบนี้ไม่มีของฟรี !

กิจกรรมสำคัญของไร่เชิญตะวันก็คือ "ศูนย์วิปัสสนาสากล" ซึ่งมีหลักสูตรตั้งแต่ 3 วัน 5 วัน 7 วัน 9 วัน อันถือเป็นจบหลักสูตรแล้ว ใครผ่านก็ได้ปริญญากลับไปใช้ชีวิตอย่างประสบความสำเร็จ ปรากฏว่าขายดี เพราะมีคนชอบอะไรที่มัน "สั้นๆ ง่ายๆ" แบบชีวิตดี๊ดี Easylife อะไรทำนองนี้ ของที่มันยาก มันยาวนาน ก็อึดอัด อดรนทนอยู่ไม่ไหว สู้ใช้สไตล์ 7-11 ไม่ได้ "หิวเมื่อไหร่ให้มาหา" เปิดไมโครเวฟเพียง 30 วิ. ก็อิ่มทน อิ่มนาน ได้แล้ว ถึงหิวก็กลับไปใหม่

พระมหาวอยังเป็นดาราของซีพีออลล์ ในโครงการ "ดึงคนออกจากวัด" มีชื่อเต็มๆ ว่า "ยกว้ดมาไว้ในเซเว่น" สร้างค่านิยมใหม่ให้ชาวไทย โดยเฉพาะเยาวชน ได้เข้าวัดผ่านห้างดัง "เซเว่น-อีเลฟเว่น" ปรากฏว่าประสบผลสำเร็จล้นหลาม ไม่กี่ปีเอง ทางสำนักพุทธได้ออกมาประกาศว่า "วัดสูญเสียความเป็นศูนย์กลางของชุมชนชาวไทยไปทุกด้าน" เพราะชาวไทยส่วนใหญ่หันไปเข้า เซเว่น-อีเลฟเว่น กันหมด ตามนโยบาย "เข้าวัด-เข้าห้าง-เข้าที่เดียวกัน" นั่นเอง

ศูนย์วิปัสสนาสากลไร่เชิญตะวัน ของมหาวอ จึงเป็นศูนย์กิจกรรมนานาชนิด ทั้งนั่งสมาธิครอสสั้นๆ ร้องรำทำเพลง ทำกิจกรรมชุมชน สาธิตทั้งขนบธรรมเนียมประเพณี ไปจนถึงพระนิพพาน !

ถ้าเอาคำว่า "สากล" ซึ่งยืดมาจากคำว่า "สกล" ที่แปลว่า ทั้งสิ้น ทั้งปวง หรือทุกอย่าง ไร่เชิญตะวันก็มาถูกทางแล้ว เพราะมีทุกอย่าง เป็นห้างสรรพสินค้าทางพุทธพาณิชย์ แต่ต้องแปลให้ลงตัวกับคำว่า "สกล" ในภาษาถิ่นของเชียงรายด้วย คือต้องแปลว่า "ศูนย์แกงโฮะ" จะมั่ว จะตั้ว ขนาดไหน ก็เชิญชม !

ถามว่า ทำศูนย์แบบนี้ดีไหม ? คำตอบแบบหนึ่งก็คือ ดีฮ่ะ เพราะว่ามันได้ลูกค้าทุกกลุ่ม ทุกเพศ ทุกวัย แต่จะเป็นศูนย์อะไรก็อย่าไปสน กิจกรรมมันสำคัญกว่าพฤติกรรม !

อย่าลืมว่าการจัดกิจกรรมอย่างต่อเนื่องและยาวนานนั้น ต้องใช้ 2 อย่างเป็นหลักสำคัญ นั่นคือ คนและเงิน หรือรวมความแล้วก็อยู่ที่..เงิน เพราะใช้เงินเป็นก็ใช้คนได้ มีเงินและใช้เงินเสียอย่าง ผู้คนก็ล้นหลามเอง แต่ถ้าไม่มีเงินก็ใช้คนไม่ได้ หรือได้ก็จำกัดจำเขี่ยอย่างยิ่ง นี่ประการหนึ่ง

ซึ่งถ้าเราเทียบกับกิจกรรมของวัดพระธรรมกายแล้ว ก็จะเห็นว่า "ไม่ต่างกัน" แถมวัดพระธรรมกายยังไปไกลถึงต่างประเทศ เรียกว่าล้ำหน้ามากกว่า แต่ศูนย์ของมหาวอมาทีหลังก็ดังได้ เพราะเมื่อวัดพระธรรมกายมีปัญหา ชุมชนไทยส่วนใหญ่ก็หาทางไปทางอื่น เมื่อได้ไร่เชิญตะวันของมหาวอมารองรับ แล้วจะไม่ไปได้อย่างไร

ก็ดูสิ ประวัติพระมหาวอนั้น ดีเด่นขนาดไหน เป็นทั้งมหาเปรียญ 9 เป็นมหาบัณฑิต ได้รับรางวัลมากมายก่ายกองจนล้นตู้ อายุอานามก็ยังเด็ก แค่ 40 ต้นๆ สั่งสมบารมีอีกนิดเผลอๆ อาจจะแซงท่านพุทธทาสเสียด้วยซ้ำ พูดง่ายๆ ว่า ยังไปได้อีกไกล ที่สำคัญก็คือ เพราะเป็นเปรียญเก้า ผู้คนเขาเชื่อว่า จะไม่นอกลู่นอกทางนอกพระธรรมวินัย คือไม่สอนวิปริตผิดเพี้ยนจากพระไตรปิฎก เหมือนพระธัมมชโยและพระคึกฤทธิ์กำลังเผชิญอยู่ในปัจจุบัน (รวมทั้งโพธิรักษ์แห่งสันติอโศกในอดีต)

ซึ่งแน่นอนว่า การทำกิจกรรมชุมชนแบบนี้ก็เป็นที่น่าชื่นชม เพราะจะได้เด็ก เยาวชน และชุมชนไว้ ไม่ถูกลัทธิธรรมกายยึดครองล้างสมองไปจนหมดบ้านหมดเมือง

มีคำกล่าวว่า "คนพูดน่ะ เคยทำคุณงามความดีอะไรหรือเปล่า หรือเอาแต่ด่าเอามันอย่างเดียว" นี่ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งซึ่งน่าคิดว่า เมื่อเราไม่ทำ เอาแต่ด่า สุดท้ายก็สู้เขาไม่ได้ มันจะเข้าในสำนวน "ดีแต่พูด" นั่นเอง ซึ่งความจริงแล้ว ศูนย์กิจกรรมแบบไร่เชิญตะวันนั้น ควรจะมีทุกจังหวัด หรือทุกอำเภอด้วยซ้ำไป ให้อยู่ในความดูแลของคณะกรรมการฝ่ายสงฆ์และฝ่ายฆราวาส และมีบุคคลากรจากส่วนกลางหมุนเวียนเดินสาย ไปเชื่อมสัมพันธ์ แลกเปลี่ยนความคิดเห็น เชื่อมโยงกันและกัน ตามตำรา "พี่รู้สอง น้องรู้หนึ่ง" รวมกันก็เป็น 3 อะไรทำนองนั้น คือควรจะกระจาย ไม่ให้กระจุก เพราะพระเณรทั่วประเทศก็มีตั้ง 300000 กว่ารูป ยุวชน-เยาวชน รวมทั้งคนทั่วไปอีกมากมายหลายสิบล้าน ลำพังไร่เชิญตะวันอีกพันไร่ก็ไม่พอรองรับหรอก

สรุปว่า พระมหาวอ น่าจะ มาถูกทางแล้ว !

แต่..แต่ก็มีข่าวสะดุดหู เมื่อหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ ฉบับวันที่ 9 มีนาคม พ.ศ.2559 (ต้นปีนี้) ได้นำเสนอ "สกู๊ปพิเศษ" เป็นเรื่องของ ว.วชิรเมธี ได้ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับ จุดยืน หรืออุดมการณ์ ของตัวเอง มีข้อความว่า

คำสัมภาษณ์ข้างต้นนี้ มีใจความว่า พระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี มีความตั้งใจในการจะแสวงหาสัจธรรมสำหรับชีวิต อันแตกต่างจากเส้นทางที่นักบวชทั่วไปในเมืองไทยเดินอยู่ ซึ่ง ว.วชิรเมธี ให้คำจำกัดความว่า "เป็นเส้นทางแห่งยศ ทรัพย์ และอำนาจ" ว.วชิรเมธี จึงสู้อุตส่าห์ "ลา" จากวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม เขตดุสิต ซึ่งถือว่าเป็น "เขตหนึ่ง" ของประเทศไทยในการเลือกตั้ง ไม่เอากับยศถาบรรดาศักดิ์ตำแหน่งแห่งหนต่างๆ หนีกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ณ ไร่เชิญตะวัน ถ้าอ่านประวัติของผู้มีชื่อเสียงในอดีตก็คงไม่ต่างจาก..พระมหาเงื่อม อินทปัญโญ หรือพุทธทาสภิกขุ แห่งสวนโมกขพลาราม อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี

ที่สำคัญก็คือ ในการให้สัมภาษณ์กับสื่อยักษ์ใหญ่ "ไทยรัฐ" ในครั้งนี้ มันเป็นการ "ประกาศจุดยืน" หรือประกาศแนวทางชีวิต ของ ว.วชิรเมธี ว่า ไม่เอากับ ยศ ทรัพย์ และอำนาจ ไม่ว่าด้วยประการใดๆ แต่จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งที่ตัวเองเห็นว่าดีเลิศประเสริฐศรีกว่าบรรดาสิ่งที่ว่านั้น นั่นก็คือ ตายเป็นตาย ยศ ทรัพย์ และอำนาจ ก็ไม่มีวันครอบงำ หรือทำให้คนที่ชื่อ "ว.วชิรเมธี" ยอมสยบได้ ว.วชิรเมธีเดินทางมาไกลแล้ว มันไกลเกินกว่าจะกลับไปเริ่มต้นทางสายเดิมที่เคยเดินจากมา..วอลาแล้ว และไม่มีวันจะกลับไป นี่ถ้ามิใช่การไปตายเอาดาบหน้า ก็แสดงว่า ว.วชิรเมธี มีอุดมคติอันสูงส่ง ระดับ "พุทธทาสภิกขุ" ที่กล้าลาออกจากวัดกลางกรุงเทพ หนีกลับไปอยู่ภุมเรียงบ้านเกิด ใครได้ยินได้ฟัง "อาสภิวาจา" ของมหาวอ ก็ย่อมจะสรรเสริญในความเป็นเลิศทั้งด้านสติปัญญาและสปิริตคือจิตใจอันสูงส่ง มีร้อยก็อยากให้ทั้งร้อย มีล้านก็อยากจะประเคนเป็นล้าน แบบว่าบรรดาพระภิกษุสงฆ์สามเณรทั่วประเทศหรือทั่วโลก กว่า 300,000 รูป ไม่มีใครประเสริฐเท่ากับ ว.วชิรเมธี อีกแล้ว วอเป็นพระระดับเพชร มิใช่กรวดหรือพลอยด้อยค่าในสายตาของชาวไทยอีกต่อไป นี่ไง พระสงฆ์ในอุดมคติของชาวไทยที่ใฝ่ฝันหามาเนิ่นนาน นานจนคิดว่าคงจะหาไม่พบอีกแล้วในสมัยนี้ !

ณ เวลานั้น สังคมไทยได้จดจำวาทะกรรมอันเป็นอมตะ "ชีวิตสงฆ์ควรปราศจาก ยศ ทรัพย์ อำนาจ" อันพระมหาวอได้ประกาศเป็นสัญญาประชาคมไทยแล้ว อย่างเป็นทางการ

แรกนั้น ฟังดูก็หรูนะ ถ้าเทียบกับ "เจ้าชายสิทธัตถะ" ทรงสละราชสมบัติ จากพระบรมมหาราชวัง และสมบัติพัสถานอันเอกอุ เสด็จไปบำเพ็ญพรตอยู่กลางป่ากลางเขาเอาชีวิตเข้าแลก ก่อนจะกลายมาเป็น "พระโคดมพุทธเจ้า" พระบรมศาสดาของพระพุทธศาสนา ถ้าเทียบกับ "พระมหาเงื่อม อินทปัญโญ" วัดปทุมคงคา เขตสัมพันธวงศ์ ที่เบื่อสภาพของกรุงเทพ หนีกลับไปอยู่พุมเรียงบ้านเกิด ปักหลักอยู่ในป่า ใช้ชื่อว่า "สวนโมกขพลาราม" และประสบผลสำเร็จ กลายเป็น "พุทธทาสภิกขุ" ในปัจจุบัน ส่วน ว.วชิรเมธี หนีจากวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม กลางกรุงเทพ ไปอยู่บ้านไร่ชายดอย ถ้าเดินตามทางพระอริยเจ้าก็คงไปถึงไม่จุดใดก็จุดหนึ่ง อย่างน้อยก็คงน้องๆ..พุทธทาส !

เห็นอะไรไหมเอ่ย ว่าเส้นทางอันปราศจาก ยศ ทรัพย์ และอำนาจ นั้น อมตะมหานิรันดร์กาลเพียงใด ว.วชิรเมธี ซึ่งบอกกับใครต่อใครว่า "เป็นนักอ่านตัวยง" ย่อมจะผ่านสายตามาหมด ว่าเส้นทางแต่ละเส้นนั้น เขาเดินกันอย่างไร และจุดหมายปลายทางคืออะไร ?

แต่..แต่หลังจากให้สัมภาษณ์แก่ไทยรัฐไปได้เพียงเดือนเดียว ตกวันที่ 24 เมษายน 2559 ก็ปรากฏภาพทางเฟสบุ๊คของวัดปากน้ำ เป็นภาพของ ว.วชิรเมธี ได้เข้ากราบคารวะ "สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์" เจ้าอาวาสวัดปากน้ำภาษีเจริญ ผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราช นัยยะว่าเป็นการถวายสักการะเนื่องในวันสงกรานต์ โดยมีพระราชวรมุนี (พล อาภากโร ป.ธ.9) รองอธิการบดี มจร. และรองเจ้าคณะภาค 6 เป็นผู้นำเข้าพบ

นั่นก็ชักจะทะแม่งๆ แล้วว่า เส้นทางอันปราศจากยศ ทรัพย์ และอำนาจของมหาวอ มันคืออะไร ทำไมต้องไปวัดปากน้ำ ซึ่งเป็นศูนย์รวมแห่ง "ยศ ทรัพย์ และอำนาจ" ซึ่งเป็นคนละจุดหมายที่มหาวอเคยประกาศก่อนหน้านี้

แต่นั่นก็ยังแค่..ไปคารวะ มิได้ไปรับพัดรับยศศักดิ์หรือตำแหน่งแห่งหนใดๆ วอจะไปเรื่องอะไรไม่มีใครรู้ อาจจะบังเอิญก็เป็นได้ เพราะอะไรๆ ก็เป็นไปได้ คนที่รู้เรื่องนี้มีเพียง วอกับเจ้าคุณพล สองคนนี้เท่านั้น

แต่ครั้นวันที่ 31 สิงหาคม พ.ศ.2559 หลังจากมหาวอประกาศ "ไม่เอายศ ทรัพย์ และอำนาจ" ไปเพียง 6 เดือน แฟนๆ ของ ว.วชิรเมธี ก็ช็อกกันไปทั้งบาง เมื่อพบว่า เฟสบุ๊คของทั้งวัดปากน้ำและของ ว.วชิรเมธี เอง ต่างระดมพลประกาศ "ท่าน ว.วชิรเมธี เข้ารับตราตั้ง ตำแหน่งผู้ช่วยเจ้าอาวาสพระอารามหลวง วัดพระสิงห์ อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย จากสมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ ณ พระอุโบสถวัดปากน้ำ" ตามด้วยภาพถ่ายถี่ยิบ เป็นภาพพระมหาวอทำฮาราคีรีตัวเองที่โบสถ์วัดปากน้ำ  ถ่ายรูปถ่ายร่างอย่างสมยศสมอย่าง ปิดฉากภาพยนตร์ชีวิตของ ว.วชิรเมธี เรื่อง "ชีวิตสงฆ์ควรปราศจาก ยศ ทรัพย์ อำนาจ" แบบไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น พูดเป็นภาษาอังกฤษว่า "No more - No Vor"

"ก่อนพูด เราเป็นนายของคำพูด หลังพูด คำพูดจะกลับมาเป็นนายของเรา"

พล.อ.ชาติชาย ชุณหะวัณ อดีตนายกรัฐมนตรี กล่าวคำอมตะไว้เช่นนี้

ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ.2534 เกิดวิกฤติการทางการเมืองไทย เพราะบุคคลสำคัญในคณะ รสช. ขณะนั้น คือ พล.อ.สุจินดา คราประยูร ผู้เคยอหังการประกาศว่า "ผมไม่รับตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ไม่ว่ากรณีใดๆ" แต่ครั้นหลังเลือกตั้ง ก็กลับมารับตำแหน่ง โดยพลิกคำพูดว่า "ผมยอมเสียสัตย์เพื่อชาติ" ก่อให้เกิดวิกฤติทางการเมืองจนเกิดการนองเลือด เรียกว่า "พฤษภาทมิฬ" ก็เพราะคำๆ เดียว คือ..เสียสัตย์เพื่อชาติ !

ในอดีตนั้น มีพระเคย  "เสียสัตย์" มาแล้วหลายรูป อาทิเช่น

นายนราธิป กาญจนวัฒน์ หัวหน้าวงดนตรี "ชาตรี" อันโด่งดังในเมืองไทยเมื่อ 30 ปีก่อน จู่ๆ ก็ประกาศ "บวชไม่สึกตลอดชีวิต" โดยไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ อ้างเพียงว่า "ศรัทธาในพระพุทธศาสนา" ชาวประชาก็เชื่อ นราธิปบวชวันที่ 5 มีนาคม พ.ศ.2532 จนกระทั่งวันที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ.2548 พระนราธิป สนฺตจิตฺโต ก็ประกาศ "ลาผ้าเหลือง" พร้อมกับวาทกรรมใหม่ "สุดทางบวช แต่ไม่สุดทางธรรม"

พระมิตซูโอะ คเวสโก ซึ่งเป็นชาวญี่ปุ่น มีประวัติเคยเดินทางอย่างโชกโชกไปทั่วโลก รวมทั้งอินเดีย ก่อนจะมาศรัทธาในสายของหลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง จนกระทั่งได้เข้ารับการอุปสมบท เป็นศิษย์สายต่างประเทศรุ่นแรก ในปี พ.ศ.2518 เป็นศิษย์สายต่างประเทศรุ่นแรกๆ ไล่ๆ กับหลวงพ่อสุเมโธ โดยท่านมิตซูโอะเป็นผู้ก่อตั้งวัดป่าสุนันทวนาราม อำเภอไทรโยค จังหวัดกาญจนบุรี มีหลักคำสอนสำคัญๆ ของท่านมิตซูโอะก็คือ "หากไม่มีเพื่อนที่ดี อยู่คนเดียวดีกว่า" ซึ่งหมายถึง การใช้ชีวิตในเพศพรหมจรรย์คือเป็นนักบวชนั้น ประเสริฐที่สุด แต่แล้ว วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ.2556 พระอาจารย์มิตซูโอะ วัย 62 ปี ได้หนีไปสึกกลางดึกที่วัดชนะสงคราม ก่อนจะบินไปญี่ปุ่นอย่างลับๆ กับสตรีสาวนางหนึ่ง ซึ่งปรากฏเป็นข่าวครึกโครมและร้อนแรง จนกระทั่งศิษย์วัดป่าสุนันทวนารามรับไม่ได้ ไม่ยอมให้ทิดมิตซูโอะกลับมาเหยียบวัดป่าที่ตัวเองสร้างมากับมืออีก

พระเจสัน ยัง บวชกับหลวงพ่อวิริยังค์ วัดธรรมมงคล เมื่อปลายปี พ.ศ.2555 ก่อนบวชนั้นได้หมั้นหมายจะแต่งงานกับฝ่ายเจ้าสาว ครั้นบวชได้ไม่กี่วันก็ประกาศ "บวชไม่มีกำหนดสึก" ส่งผลให้ทางฝ่ายเจ้าสาวต้องออกมาอนุโมทนา ถ้า..บวชจริง โดยสาเหตุที่บวชไม่สึกนั้น ทางพระเจสันอ้างว่า "กำลังอินในรสพระธรรม และกำลังปฏิบัติกรรมฐานชั้นสูง" เรื่องเงียบหายไป เพราะเข้าใจว่าพระเจสันคงจะเข้าป่าเข้าเขาไปปฏิบัติธรรมตามที่มุ่งหวัง แต่ครั้นวันที่ 17 มกราคม พ.ศ.2557 ก็มีข่าวว่า พระเจสันยังได้แอบสึกและไปทำบัตรประชาชนไกลถึงอำเภอปรานบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ โดยการสึกนั้นไม่ได้บอกให้ใครทราบเลย ต่างกันลิบลับกับตอนบวชที่ทำอย่างเอิกเกริก ส่งผลให้ครูบาอาจารย์เสียเครดิตบาน เพราะเหมือนกับการใช้ผ้าเหลืองเพื่อเปลื้องมลทินส่วนตัว ครั้นสมอกสมใจแล้วก็สลัดผ้าเหลืองทิ้งไป

เป็นต้น

ทั้งสามท่านนี้ ถือว่าเป็นกรณีตัวอย่างในทางสังคมพุทธไทย ซึ่งสุดท้ายก็ไปไม่รอดซักคน ซึ่งก็ไม่น่าเชื่อว่า คนมีการศึกษาเป็นถึงเปรียญธรรม 9 ประโยค และดีกรีอื่นๆ อีกมากมายอย่างพระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี จะไม่เคยได้ข่าวเหล่านี้ และไม่รู้ว่าการกระทำดังกล่าวมันท้าทายอย่างร้ายแรง ทั้งต่อตัวเองและผู้คนรอบข้าง ถ้า..ทำไม่ได้

แต่..พระมหาวอ ก็ยังกล้าที่จะประกาศว่า "เรามาอยู่ในจุดที่ไม่ต้องเป็นเจ้าอาวาส เจ้าคณะตำบล จังหวัด ใดๆ ทั้งสิ้น เราพยายามที่จะเข้าไปอยู่ในจุดที่ไม่มียศ ทรัพย์ อำนาจ เพื่อที่จะได้อุทิศวันเวลาทั้งหมดได้ศึกษา ธรรมวินัยได้ถ่องแท้ ทั้งภาคทฤษฎี มาปฏิบัติ เพื่อนำภูมิธรรมศาสนามาช่วยเหลือชาวโลก" วอยืนยันมั่นเหมาะว่า ชีวิตนี้หรือชาตินี้ ไม่มีทางที่คนชื่อ "พระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี" เมธีชาวเชียงราย จะยอมรับกับสิ่งที่ตนเองเห็นเป็นของจอมปลอมในทางโลก อันได้แก่ ยศ ทรัพย์ และอำนาจ

หากรับไปไม่ว่ากรณีใดๆ นั่นก็แสดงว่า พระมหา ว. ตระบัดสัตย์ โกหก หลอกลวง กะล่อน ปลิ้นปล้อน ลวงโลก เป็นเด็กเลี้ยงแกะ เป็นเซียงเมี่ยง หรือศรีธนญชัย กลับชาติมาเกิด สำนวนไทยว่า มะนาวสามตะกล้าปาไม่ถูกหัว เมืองเหนือเรียกว่า "คนวอกแลน" พูดจาหาความเชื่อถือไม่ได้  แน่นอนว่า พระมหาวอย่อมจะมิใช่พระที่ดีอีกต่อไป เพราะพระพุทธองค์ทรงตรัสว่า "คนที่พูดโกหก จะไม่ทำความชั่วอย่างอื่นนั้นไม่มี"

หมายความด้วยว่า บรรดาธรรมะธัมโมสังโฆอะไรต่างๆ นานา ที่มหาวอเคยพูด เคยเขียน เคยพิมพ์ ผ่านมาในอดีตน่ะ มันเป็นเรื่องโกหกตอแหล ตวัดลิ้นหากินของคนในผ้าเหลืองที่ชื่อ "ว.วชิรเมธี" เท่านั้นเอง มันมิได้มีคุณธรรมน้ำใจอะไร เพราะถ้าลงกล้า "ลวงโลก" ได้ แล้วความชั่วอื่นๆ ล่ะ มหาวอจะไม่กล้าทำได้อย่างไร ในเมื่อ..ไม่ซื่อตรง !

วอกล้าตระบัดสัตย์ต่อหน้าธารกำนันในครั้งนี้ ทำลายคุณงามความดีที่ตัวเองสั่งสมมาชั่วชีวิตเสียป่นปี้ ชี้ว่าสิ่งที่วอทำมาตลอดชีวิตนั้นเป็นโมฆะ ซึ่งก็คงคล้ายกับบทเรียนที่ ศาสตราจารย์ศิลป์ พีระศรี ได้สั่งสอนจิตรกรนามอุโฆษ "ถวัลย์ ดัชนี" ไว้นั่นแหละว่า

"ปลาของนายไม่มีกลิ่นคาว นกของนายแหวกว่ายไปในอากาศไม่ได้ ม้าของนายไม่สามารถที่จะควบหรือวิ่งทะยานออกไปได้ นายเป็นเพียงแค่นักลอกรูป มันไม่ใช่งานศิลปะ"

ผลงานต่างๆ ของ ว.วชิรเมธี ในอดีต ก็คงทำนองเดียวกัน มันเป็นงานก็อปปี้ งานลอกเลียน งานจำอวด หรือจำขี้ปาก ของครูบาอาจารย์คนโน้นนิดคนนี้หน่อย มาใส่กล่องขายในนาม "ว.วชิรเมธี" มิใช่ภูมิปัญญาอันเกิดมาจากมันสมองหรือการคิดค้นของตนเองแต่อย่างใด (ถึงเป็นก็เป็นของคนจอมปลอมในคราบผ้าเหลือง มิใช่นักบุญผู้ทรงศีล) เพราะวันนี้ ว.วชิรเมธี ได้เผยสันดานธาตุแท้ให้ชาวโลกเห็นแล้วว่า สิ่งที่ตนเองอ้างว่า "ชีวิตสงฆ์ควรปราศจากยศ ทรัพย์ และอำนาจ" นั้น ก็เป็นเพียงคำหลอกลวงของคนในผ้าเหลืองคนหนึ่ง เท่านั้นเอง

แน่นอนว่า การเสียสัตย์ของมหาวอในครั้งนี้ มิใช่ความผิดรุนแรงในระดับ "ปาราชิก" ของพระภิกษุ แต่ก็ถือว่าเป็น "ปาราชิก" ทางสังคมไทย ไม่ต่างไปจากการประกาศ "บวชไม่สึก" ของอดีตพระบางรูป ที่ภายหลังทำไม่ได้ ก็เสียผู้เสียคน ไปทางไหนก็อายเขา เพราะกลายเป็นคนล้มละลายทางศรัทธาต่อสาธารณชน

นับจากวันที่ พระมหาวุฒิชัย หรือ ว.วชิรเมธี ไปรับตำแหน่งผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดพระสิงห์ พระอารามหลวง จังหวัดเชียงราย ที่วัดปากน้ำ เมื่อวันที่ 31 สิงหาคม 2559 ที่ผ่านมา ว.วชิรเมธี ได้กลายเป็นคนล้มละลายทางศรัทธาต่อประชาชนคนไทยแล้ว เพราะเป็นคนทรยศต่ออุดมการณ์ของตนเอง และทรยศต่อญาติโยมที่เขาเลื่อมใสศรัทธา ซึ่งไม่น่าเชื่อว่า..จะเป็นเรื่องจริง แต่..ก็เป็นไปแล้ว

และขอย้ำว่า ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่มหาวอทำตัวเอง ไม่มีใครไปทำอะไรมหาวอทั้งสิ้น ดังนั้น จะโทษใครในโลกนี้มิได้เลย ผู้เขียนเป็นแต่เพียงนำเอา "คำพูด" และ "พฤติกรรม" ของมหาวอ มาเรียงลำดับให้ท่านผู้อ่านได้ทัศนากันเท่านั้น ตามแนวทางของพระพุทธองค์ที่ทรงเปรียบเทียบ "คำก่อน" กับ "คำหลัง" ว่า "ถ้าไม่ตรงกัน ก็ใช้ไม่ได้" ดังพระบาลีที่ว่า "ยถาวาที ตถาการี" ที่แปลว่า "พูดอย่างไรไป ก็ต้องทำอย่างนั้น" ใครที่พูดกับทำไม่ตรงกัน พระพุทธองค์ก็ทรงจัดเป็น "โมฆบุรุษ" เป็นพวกลวงโลก พรรค์เดียวกัน ไม่ว่าจะจบเปรียญไหน ปริญญาอะไร หรือได้รางวัลดีเด่นอะไรมามากมายก็ตาม ลาที่เอาหนังราชสีห์มาคลุมหลัง ถึงยังไงก็ร้องเป็นเสียงลาอยู่วันยังค่ำ และ ว.วชิรเมธี ก็ร้องเสียงลา ให้ชาวไทยได้ยินกันทั้งประเทศแล้ว ในวันนี้ !

นับจากนี้เป็นต้นไป บทบาทใดๆ ของ ว.วชิรเมธี จึงมิใช่บทบาทของพระสงฆ์ผู้ทรงศีล หากแต่เป็นบทบาทของ "คนในผ้าเหลือง" ผู้กล้าโกหกต่อสาธารณชน เป็นคนลวงโลก เชื่อถือไม่ได้ แม้ไม่ถึงกับต้องถูกขับไล่ออกจากผ้าเหลือง แต่ก็ต้องถูกต่อต้าน ไม่ให้คนหน้าด้านคนนี้มาใช้ผ้าเหลืองเป็นที่อาศัย "หลอกลวง" ชาวบ้านหากินอีกต่อไป

แต่ถึงอย่างไรก็ยังคง..เสียดาย และเสียดายมากๆ กับคนในผ้าเหลืองที่ชื่อ "ว.วชิรเมธี" ที่มีดีมากมายหลายอย่าง แต่สุดท้ายก็ทำลายตัวเองด้วยการเสียสัตย์ เพราะถ้านับคุณสมบัติของ ว.วชิรเมธี รวมทั้งความสามารถพิเศษต่างๆ นั้น ก็ถือว่าหายาก หากประคับประคองตัวเองให้ดี ไม่ออกนอกลู่นอกทาง ไม่ชิงสุกก่อนห่าม ไม่กล้าเกินงาม ไม่เก่งเกินไป ก็เชื่อว่า น่าจะเป็นครูบาอาจารย์ เป็นที่ยอมรับนับถือระดับประเทศได้ ถ้าถึงวัยเถระ แต่ก็คงดังที่ท่านเจ้าคุณพระราชกิตติสุนทร หรืออาจารย์บุญเลิศ เจ้าอาวาสวัดเจดีย์งาม อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่ เคยกล่าวเอาไว้นั่นแหละว่า "มันมีดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียว ไม่รักดี"

ถามว่า คนเสียสัตย์ สอพลอ กลอกกลิ้งปลิ้นปล้อน อย่างมหาวอคนนี้น่ะหรือ ที่เหมาะสมจะเข้าไปรับพัดยศเป็นพระราชาคณะ จากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ถึงในรั้วในวัง ?

ว.วชิรเมธี เป็นได้อย่างมากก็แค่..ศรีธนญชัย

พระมหานรินทร์ นรินฺโท
10 ตุลาคม 2559